ترانه ی سکوت من...

هرگاه مرد با ایمان برادر خود را خشمگین ساخت ، میان خود و او جدائى انداخت . [ گویند : حشمه و أحشمه ، چون او را بخشم آورد . و گفته‏اند شرمگین شدن و خشم آوردن را براى او خواست . و آن گاه جدائى اوست ] . [ و اکنون هنگام آن است که گزیده‏هاى سخن امیر مؤمنان علیه السّلام را پایان دهیم ، حالى که خداى سبحان را بر این منّت که نهاد و توفیقى که به ما داد سپاس مى‏گوییم . که آنچه پراکنده بود فراهم کردیم و آنچه دور مى‏نمود نزدیک آوردیم . و چنانکه در آغاز بر عهده نهادیم بر آنیم که برگهاى سفید در پایان هر باب بنهیم تا آنچه از دست شده و به دست آریم در آن برگها بگذاریم . و بود که سخنى پوشیده آشکار شود و از آن پس که دور مینمود به دست آید . و توفیق ما جز با خدا نیست . بر او توکل کردیم و او ما را بسنده و نیکوکار گزار است . و این در رجب سال چهار صد از هجرت است و درود بر سید ما محمد خاتم پیمبران و هدایت کننده به بهترین راه و بر آل پاک و یاران او باد که ستارگان یقین‏اند . ] [نهج البلاغه]

ترانه ی سکوت من...

امید _رسپینا :: سه شنبه 85/9/14 ساعت 12:15 صبح

هرگز نشد بیای پیشم

بگیری دستای منو

بدونی من عاشقتم

گوش کنی حرفای منو

تو بی وفا بودی ولی

اون که برات می مرد منم

تا زنده ام دوست دارم

اینه کلام آخرم

من که نتونستم تو رو

یه لحظه از یاد ببرم

تو سردی خاطره ها

بگم که دوست ندارم

دلم می خواد همین یه بار

اشکامو پنهون نکنم

باور کنی تو رو می خوام

حرمت و زندونی کنم

بیام به شهر خاطرات

غرق بشم توی نگات

دیوونه وار فدات بشم

بمیرم من واسه چشات

اما هنوز فاصلمون

دورو دست من جداست

ترانه ی سکوت من

تو بغض آخرم رهاست

کاشکی می شد فقط یه بار

بیای بگی دوست دارم

تو چشم من نگاه کنی

بگی که عاشقت منم ...

نوشته های دیگران()

لیست کل یادداشت های این وبلاگ

تعطیل !
[عناوین آرشیوشده]