پلك مي زنم و انتظار مي كشم كه چندان ساده نيست . تشنگي گل سرخ را اشك هيچ بلبلي سيراب نمي كند اما اشك هاي من سيلي خواهد داشت كه موج ان به ويراني زيبايي هاي دنياي مادي مي انجامد اي همه دار و ندار انسانها اي تنها اميد نا اميدان و اي شمع پروانه وجودمان اغوش گرمت را به سوي من بگشا تا سيل اشك هايم را در اقيانوس دامان پر مهرت جاري سازم كه در اين همهمه تنهاييم امده ام تا با ترانه هاي باراني ام به سبزه زار پر عطوفت تو بپيوندم . من اماده تر از هميشه در كنار جاده پر فرازونشيب عشق با يك سبد ياس سپيد به انتظارت نشسته ام مي دانم كه مي ايي و غم و اندوه را از دل هاي رنج ديده مان پاك مي كني و ستارگان خاموش قلبمان را دوباره روشن مي كني....
ايزد يارتان
